Saçmalık

Bazen öylesine koşuyorum ki kaçtığımı sandığım o yalnızlığa. İşte öyle anlarda fark edebiliyorum ancak asıl kaçtığımın o olmadığını. Duyduğum tek ses tercih ettiklerim, hissettiğim tek varlık kendi bedenim olsun istiyorum. Ben tamam diyene kadar da olduğu gibi sürmeye devam etsin her şey. Sanki görünmez bir vampir boğazımdan son damla kanımı emiyor ve onu yenmenin tek yolu buymuş gibi bir his yapışmış oluyor üzerime.

Zaman elbette tek sebebi değildi değişikliklerin ama içeceğimin sıcaklığını istediğim noktaya getiren zamana hayran olduğum gibi hastalığım için kota belirleyen zamana sövmeden duramıyordum işte.

İnanılmaz kilitlerini açtığım oluyor zihnimin, bedenimin, düşüncelerimin. Evet harika bir haz kaynağı uzaktan bakınca ama çöllerle mutlu olmak daha zor geliyor ondan sonra. Bilmiyorum, somut olarak hayal edebildiğin bir noktanın olması temelde benden yana artı arttırabilecek bir durum mu? Tek bildiğim olumlu yanları varsa bile olumsuz olanları da kullanmaya çekinmediği.

Şimdi ışık hızını daha net hissettirebileceğim bir hızla insan neden kendi ile empati kurmakta zorlanır diyeceğim. Bunun sadece benim başıma geldiğini asla düşünmüyorum. Eminim senin de bir nokta başkasına söyleyebileceğini aklından bile geçirmediğin şeyleri rutin bir şeymiş gibi kendine haykırdığın anlar olmuştur. Bir çözüm arıyor musun? Sanmam. Arasan bulur muydun? Kesinlikle.

BÖLÜM SONU CANAVARI: Jakuzi -Koca Bir Saçmalık

Uzun aradan sonra oradan buradan otlandığım bir yazı oldu. Son zamanlarda düşüncelerimi toplamak yapmayı sürekli ertelediğim ve inanılmaz bir hızla her saniye gözümde büyüyen bir eylem çünkü. Anlamaktan ziyade hissettiğine eminim. Yine bunun da böyle bir olayı var diyelim ^^